Εργοστάσιο ποδοσφαίρου (The Football Factory, 2004) του Nick Love. Το βιβλίο του John King ανήκει στα αναγνώσματα που κάθε ποδοσφαιρόφιλος με τάσεις αυτοσεβασμού οφείλει να τιμήσει. Δεν πρόκειται απλά για ένα μυθιστόρημα με θέμα το χουλιγκανισμό. Είναι μια ιστορία ανδρών που αναζητούν την ταυτότητά τους, μια αυτοεπιβεβαίωση, την ένταξη σε ένα σύνολο, τη διαφυγή από έναν άνοστο τρόπο ζωής. Ταυτόχρονα ερευνά και τον πιθανό συσχετισμό ανάμεσα στην έλλειψη ηλιοφάνειας και των μουχλιασμένων εγκεφαλικών κυττάρων των Άγγλων οπαδών, γεγονός που προωθεί και την ανάγκη κάθε σοβαρής Βρετανικής ταινίας να βρίθει ραφινάτων μονολόγων: «Θέλεις να κάθεσαι σε ένα συφιλιασμένο γραφείο με ένα μ*** για αφεντικό να σου λέει τι να κάνεις, καθώς μετράς τις πέννες σου προσπαθώντας να προσαρμοστείς σε μία χώρα που βυθίζεται στις απεργίες και τους πολέμους και στο τέλος της μέρας να γυρνάς στο μικρό, βολικό διαμέρισμά σου στο Πουθενοχώρι, να κλείνεις τις κουρτίνες του ΙΚΕΑ για να κρυφτείς από τον μεγάλο, κακό κόσμο και να παριστάνεις ότι τίποτε από αυτά δε συμβαίνει; Ή θα σηκωθείς να αναμετρηθείς, να κάνεις τη διαφορά και να νιώσεις την έξαψη; Για μία φορά πες “γ*** τα”. Είμαι συσπειρωμένος σαν ελατήριο έτοιμο να εκτοξευτεί και η μαλ*** δε βοηθάει πια. Χρειάζομαι τη βία για να αισθανθώ ζωντανός. Ξέρω τι προτιμώ να κάνω, mate. Τότεναμ εκτός έδρας! Love it!» Και όπως έκλεινε ο Αντέννα την εποχή που δεν επαρκούσαν οι εκπομπές για 24ωρο πρόγραμμα, Ένα ποίημα - καληνύχτα: «Το να σε βαράνε χούλιγκαν, είναι σαν να έχεις αφροδίσιο νόσημα. Ο γ*** πόνος διαρκεί για πάντα. Αυτό όμως είναι που το κάνει τόσο συναρπαστικό.» Love it!
ΤΙ ΜΑΣ ΘΥΜΙΣΕΣ: Ναι, είναι αλήθεια πως οι Άγγλοι δεν είναι ιδιαίτερα ενθουσιασμένοι με τον τρόπο ζωής τους. Ούτε καν με την ίδια τους τη χώρα.
Τους τη δίνει η βροχή, τα άθλια τηλεοπτικά προγράμματα, οι χίλιοι δυο τρόποι με τους οποίους το κράτος αρμέγει τους μισθούς, η αντικαπνιστική υστερία. Με την πρώτη ευκαιρία γεμίζουν Heathrow και Gatwick για τη Μεσόγειο ή την Αφρική, κάνουν τα ψώνια τους στη Γαλλία και το Βέλγιο, αγοράζουν σπίτια στην Ιβηρική. Τρία πράγματα όμως δεν θα πάψουν ποτέ να λατρεύουν: Το ποδόσφαιρο, το πιοτί και τη Βασίλισσα. Τα πρώτα δύο τα εννοούν, και ο συνδυασμός τους έχει ιστορικά αποδειχτεί εκρηκτικός. Ο εγχώριος χουλιγκανισμός που άρχισε να ανθίζει τη δεκαετία του ’60 και οδήγησε στην ψήφιση ειδικού νομοσχεδίου με το οποίο οι αρχές μπορούσαν να απαγορεύσουν την είσοδο ταραχοποιών στοιχείων στα γήπεδα το 1968, κατάφερε να βρει διέξοδο στην ηπειρωτική Ευρώπη τη δεκαετία του ’80: Ήταν η εποχή που η οικονομική ύφεση εξασθενούσε, επιτρέποντας σε ολοένα και περισσότερους οπαδούς του νησιού να συνοδεύουν τις ομάδες στις εκτός έδρας υποχρεώσεις τους. Ο Θατσερισμός, η ανέχεια και η άρνηση συμφιλίωσης με την αστική πραγματικότητα που συνεπάγονταν βίαιες συμπεριφορές, ήταν απλώς προϊόντα βολικών αναλύσεων που κατέρρεαν μπροστά σε μια ενοχλητική πραγματικότητα: Στα αίτια που ορίζονταν από την τριπλέτα ηλιθιότητα-μέθη-αγελαία ψυχολογία, ήρθε να προστεθεί και αυτό της εθνικής υπερηφάνειας. «Εμείς τους μάθαμε το παιχνίδι, δεν δικαιούνται να κερδίζουν», ήταν μία από τις λογικές που συνόδευε τις ευρωπαϊκές αποτυχίες. Συν τοις άλλοις, οι ταξιδιώτες από την κατά παράδοση πολιτισμικά απομονωμένη Αγγλία, δεν μπορούσαν να αντιληφθούν τη διαφορά νοοτροπίας των πόλεων που τους φιλοξενούσαν.
Θεωρούσαν ότι το να αδειάζει κανείς ένα καφάσι στην πλησιέστερη μπυραρία και να μπαίνει στο γήπεδο με δυο-τρία κουτάκια καβάτζα, ήταν ο ορθά θεσπισμένος από τη χώρα προέλευσής του ορισμός του ποδοσφαιρόφιλου, τον οποίο κανένας μιμητής δεν επιτρεπόταν να αλλοιώσει. Στις 2 Ιουνίου του 1985 ωστόσο, οι αντιλήψεις και οι πρακτικές αυτές θα περιορίζονταν γι ακόμη μία φορά πίσω από τις ακτές του νησιού που τις κυοφόρησε, μετά τον πενταετή αποκλεισμό που επέβαλλε η Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου στις Αγγλικές ομάδες. Τέσσερις μέρες νωρίτερα στο Χέιζελ του Βελγίου και λίγο πριν την έναρξη του τελικού του Κυπέλλου Κυπελλούχων, οπαδοί της Λίβερπουλ ρίχνουν τα διαχωριστικά κιγκλιδώματα και επιτίθενται στους οπαδούς τηςΓιουβέντους. Εκείνοι υποχωρούν. Πολλοί πεθαίνουν από ασφυξία, όρθιοι, στριμωγμένοι από τους διπλανούς τους. Ένας τοίχος καταρρέει παρασέρνοντας άλλους, σώματα καταπλακώνονται. 39 είναι οι νεκροί που θα γράψουν με τα ονόματά τους την τραγικότερη σελίδα του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου και θα σπρώξουν το Αγγλικό ποδόσφαιρο σε ένα βαθύτερο ναδίρ. Ο δρόμος προς την επιφάνεια φάνταζε πλέον πιο ανηφορικός από ποτέ.
Σκηνοθεσία:
Nick Love
Σενάριο:
John King (μυθιστόρημα), Nick Love
Cast:
Danny Dyer (Tommy Johnson), Frank Harper (Billy Bright), Tamer Hassan (Fred),Roland Manookian (Zeberdee), Neil Maskell (Rod)
πηγή: sevenart
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου