H πρόταση για σήμερα
Αμερικανική ταινία, σκηνοθεσία Τζόελ Κοέν με τους: Τζεφ Μπρίτζες, Τζον Γκούντμαν, Τζουλιάν Μουρ, Στιβ Μπουσέμι, Τζον Τορτούρο, Μπεν Γκαζάρα, Σαμ Έλιοτ, έτος 1998
Aπό το voice over της αρχής όπου ο εκφωνητής (για πρώτη φορά ίσως στην κινηματογραφική ιστορία) χάνει τα λόγια του και τα παρατάει, είναι φανερό ότι η πλοκή δεν είναι και το ισχυρότερο σημείο του Big Lebowski. Ακριβώς όπως ο κεντρικός της χαρακτήρας, η ταινία.. αυτοσχεδιάζει στο δρόμο αντιμετωπίζοντας τις καταστάσεις όπως έρχονται, με χιούμορ, κάνοντας επιλογές με βάση αρχές και όχι συμφέροντα.
Το συμφέρον των Joel και Ethan Cohen μετά το.. πολυπλατινένιο Fargo θα ήταν να κάνουν μια ταινία στο ίδιο στυλ, απευθυνόμενοι εξίσου στο ευρύ κοινό και την πλειοψηφία των κριτικών. Αντί γι` αυτό προτίμησαν να μην επαναληφθούν (όπως έχει γίνει πια.. συνήθειά τους) και να κάνουν κάτι πιο κοντά στο πνεύμα του Raising Arizona, τη δουλειά τους που.. αντιπάθησαν ομόφωνα όλοι οι σοβαροί κριτικοί. Και επέλεξαν για ήρωα έναν αντι-ήρωα, που δε συγκινεί κανέναν (εκτός από τα.. κουρέλια των 60s), βέβαια.
Ο (αντι)ήρωας του φιλμ είναι ο Jeff Bridges στο ρόλο του Dude. Ίσως ο πιο ξεχωριστός ηθοποιός των 90s και σίγουρα ο πιο αδικημένος, ο Bridges μετά από μια σειρά αντι-επιλογών καριέρας, ταυτίζεται με τον ήρωά του, φτιάχνοντας τον τελειότερο που έπαιξε ποτέ. Απλά αίρει κάθε αμφιβολία για το πως θα κατέληγε αν το αναμφισβήτητο ταλέντο του δε γίνονταν αντιληπτό.
Τον (σχεδόν τρομακτικά) τέλειο Bridges ακολουθούν σε απόδοση όλοι ανεξαίρετα οι ηθοποιοί του cast (άλλη μια.. συνήθεια των Cohen). Δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό και όσο ξαναβλέπεις την ταινία, τόσο τους προσέχεις να αναφέρουν τις λεπτομέρειες που διαμόρφωσαν το χαρακτήρα τους. Πρώτη μούρη ο John Goodman (Walter) που έτσι κι αλλοιώς θα ήταν αστείος διαβάζοντας τον.. κατάλογο του ΟΤΕ. Και ακολουθεί η Tara Reid (Bunny) που της αρκούν δευτερόλεπτα για να στοιχειώσει για πάντα τις φαντασιώσεις κάθε αρσενικού.
Συνολικά η ταινία, με σαφείς αναφορές στο μηδενισμό και τη νέα (αμερικάνικη) αριστερά των 60s, αποτελεί το anti-statement των 90s όσο αφορά τον κινηματογράφο. Κοντά στην εκπνοή της δεκαετίας, ξαναπάει στην αρχή της, πριν το Grunge και την Desert Storm, για να.. συνοψίσει όλα όσα (δεν) κάναμε ως.. ανθρωπότητα. Εξαιρετικά μελετημένη και αστεία ("parts, anyway"), η πιο (ηθελημένα) παρεξηγημένη και καλύτερη ταινία των Cohen, η εμπειρία σας από την "whole durned human comedy" απλά δεν είναι πλήρης αν δεν την έχετε (ξαναματα)δει.
πηγή: cine
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου